مفهوم “بیمارستان ها” در طول تاریخ تغییرات زیادی کرده است. ابتدا، آخرین مکانی که هر فرد مورد انتظار خود را برای درمان در آن می یافت، معمولا خانه سالمندان بود. این خانه ها برای افراد بسیار فقیر، یتیمان، جنایتکاران نه چندان خطرناک و افراد مریضی که جای دیگری برای زندگی نداشتند، به عنوان مکان مسکونی بود. با توجه به شرایط نامنظم و نامناسب این خانه ها در آن زمان، این مکان ها برای انسان های محترمی که فقط بیمار شده اند جای ناخوشایندی به نظر می رسید.
بنیان گذاری بیمارستان پنسیلوانیا توسط بنجامین فرانکلین در سال ۱۷۵۲ به عنوان اولین بیمارستان ملت انجام شد. این بیمارستان به عنوان جایگزینی برای خدمت به افراد بسیار فقیر و نیازمند تأسیس شد و مهم ترین تغییرات تاریخی در مفهوم بیمارستان را نشان می دهد.
در اواخر قرن نوزدهم، بیمارستان به تدریج به بخشی از بافت اجتماعی و منبعی برای غرور مدنی تبدیل شدد. آنها به عنوان ساختمان های بزرگ و دولتی شناخته می شدند و به طور فرزاینده به مفهومی تبدیل شدند که ممکن است مکان هایی سرد و بی روح باشند که فقط در آنجا مراقبت های پزشکی دریافت کنید.
اکنون این مراکز به عنوان پیشروهای توسعه و ارائه خدمات پزشکی و درمان به افراد مریض شناخته می شوند. آنها مسئول آموزش حرفه ای در حوزه بهداشت هستند و در فعالیت های ارتقاء سلامت در جامعه مشارکت دارند.
این مراکز از اهمیت اقتصادی نیز برخوردارند و به عنوان یکی از موتورهای مهم در اقتصاد محسوب می شوند. این صنعت اقتصادی اشتغال زا می باشد و در ایجاد شغل ها در بخش خصوصی نقش مهمی دارد. از لحاظ اقتصادی نیز سهم قابل توجهی از فعالیت های اقتصادی یک کشور به این صنعت اختصاص دارد.
با گذشت یک قرن، نیاز به بیمارستان همچنان افزایش یافته و این موسسات به عنوان برجسته ترین نهادهای توسعه و ارتقاء سلامت جامعه در حال بهره برداری از تغییرات مدرن جهت بهبود جامعه و افراد مریض می باشند.
بخش های بیمارستان
انواع بیمارستان به عنوان موسسات پیچیده و چند واحدی به منظور ارائه خدمات بهداشتی و درمانی به افراد جامعه عمل می کنند. هر بیمارستان می تواند بخش های متنوعی داشته باشد که به تخصص و نیازهای خاص مردم در منطقه خود اختصاص دارند. برخی از این بخش ها و واحدها عبارتند از:
بخش اورژانس: در این بخش، افراد مریض با وضعیت های اورژانسی و فوری مانند حوادث راهی، حوادث قلبی، تروماها و مشکلات حاد دیگر به درمان اولیه دسترسی پیدا می کنند.
اتاق احیاء قلبی-ریوی (CPR): این بخش برای ارائه مراقبت های اورژانسی به افراد با وضعیت های قلبی (بیمارستان های معروف قلب) و ریوی بحرانی و نیاز به ترکیب های احیاء قلبی-ریوی آماده شده است.
اتاق عمل سرپایی و اورژانس: در این بخش عمل های جراحی اورژانسی و سرپایی انجام می شود. بیماران با وضعیت های فوری به اینجا منتقل می شوند.
اتاق گچ: این بخش برای نصب و ترتیب گچ ها برای شکستگی ها و مشکلات استخوانی استفاده می شود.
اتاق ایزوله: بیماران با عفونت های واگیردار در این بخش قرار می گیرند تا از منتشر شدن بیشتر عفونت جلوگیری شود.
واحد تریاژ: در این بخش، بیماران بر اساس شدت بیماری و نیازهای درمانی به بخش های مختلف بیمارستان هدایت می شوند.
بخش مراقبت های ویژه قلبی (CCU): این بخش برای مراقبت از بیماران با مشکلات قلبی حیاتی اختصاص دارد.
بخش آنژیوگرافی (کاتتریسم): در این بخش، فرآیند تصویربرداری آنژیوگرافی برای تشخیص بیماری های عروقی انجام می شود.
بخش Post Cath: بعد از آنژیوگرافی، بیماران در این بخش به مراقبت های بعد عمل اختصاص می یابند.
بخش مراقبت های ویژه (ICUG، ICUOH): این بخش برای مراقبت از بیمارانی با وضعیت های بحرانی و اورژانسی تخصصی اختصاص دارد.
بخش زنان و زایمان و نوزادان: این بخش برای مراقبت از زنان باردار (مراکز زایمان فوری در تهران و شهریار)، زنان زایمانی و نوزادان تازه متولد شده است.
بخش واحدهای مراقبت های ویژه قلبی، عمومی و جراحی قلب باز: در این بخش، بیماران با مشکلات قلبی و عمومی و همچنین بعد از عمل جراحی قلب باز مراقبت می شوند.
بخش قلب: بیماران با مشکلات قلبی در اینجا تحت مراقبت قرار می گیرند.
بخش داخلی: بیماران با بیماری های داخلی و کلیه مشکلات داخلی مراقبت می شوند.
بخش جراحی چشم و فک و گوش و حلق و بینی: این بخش برای مراقبت از بیمارانی با مشکلات جراحی در اعضاء چشم، فک و دهان، گوش، حلق و بینی است.
بخش جراحی: بیماران با نیاز به عمل جراحی در این بخش مراقبت می شوند.
لازم به ذکر است که ارزیابی بهترین بیمارستان بستگی به نیازهای شخصی و نوع بیماری دارد. قبل از انتخاب بیمارستان، بهتر است نظرات و تجربیات افراد دیگر را نیز در نظر بگیرید.
ساعت کاری بیمارستان های مختلف
ساعت کاری هر بیمارستان ممکن است متنوع باشد و بسته به نوع بیمارستان و منطقه جغرافیایی مختلف تغییر کند. این ها نمونه ای از ساعت کاری بیمارستان هاست:
بیمارستان های دولتی عمومی: بیشتر بیمارستان های دولتی عمومی در سراسر ایران شبانه روز باز هستند و خدمات پزشکی و مراقبتی را به بیماران ارائه می دهند.
بیمارستان های خصوصی: بیشتر بیمارستان های خصوصی نیز به صورت شبانه روزی خدمات دارویی و پزشکی ارائه می کنند، اما ساعات کاری آنها ممکن است متفاوت باشد و بسته به خصوصیت هر بیمارستان متغیر باشد.
واحدهای اورژانس: واحدهای اورژانس معمولا 24 ساعته و در تمام روزهای هفته و روزهای تعطیل فعالیت دارند.
بیمارستان های تخصصی: برخی بیمارستان های تخصصی ممکن است در ساعات خاص و برای خدمات خاص باز باشند. برای مثال، بیمارستان های قلبی ممکن است در ساعات شبانه روز خدمات قلبی تخصصی ارائه دهند.
بیمارستان های روستایی: بیمارستان های واقع در مناطق روستایی و کم جمعیت ممکن است دارای ساعت های معینی برای خدمات پزشکی باشند و ممکن است نهایتاً به بیمارانی با مشکلات اورژانسی خدمات دهند.
در هر صورت، برای اطلاع از ساعات دقیق کاری یک بیمارستان خاص، بهتر است با آن بیمارستان تماس بگیرید یا وب سایت رسمی آن را بررسی کنید.
